Bohater narodowy Meksykańskich Stanów Zjednoczonych urodził się w małej wiosce w rodzinie indiańskich chłopów z plemienia Zapoteków. Bardzo szybko został sierotą (rodzice zmarli, gdy miał tylko cztery lata). W wieku 12 lat pojechał do Oaxaca; chciał się uczyć (w tym czasie był analfabetą i nie znał nawet języka hiszpańskiego). Jego siostra pracująca jako kucharka w tym mieście, pomogła mu znaleźć pracę służącego a znajomy zakonnik pomógł mu dostać się do seminarium. Benito okazał się zdolnym chłopcem i po skończeniu seminarium rozpoczął studia prawnicze. W 1934 roku został adwokatem a w osiem lat później sędzią. Jego kariera rozwijała się doskonale i w latach 1847 ? 1853 sprawował urząd gubernatora stanu Oaxaca. Załamanie jego kariery nastąpiło wtedy, gdy musiał udać się na wygnanie (dwa lata mieszkał w USA), gdy zaczął sprzeciwiać się rządom dyktatorskim Santa Anny. W USA pracował w fabryce cygar, ale nie zaprzestał swojej działalności na rzecz swojej ojczyzny. W 1856 roku Juarez ogłosił swoją doktrynę, w której mówił o wzajemnym poszanowaniu praw różnych narodów i swobodzie samodzielnego i suwerennego wyboru ustroju społecznego. Rok wcześniej Santa Anna został zmuszony przez liberałów do ustąpienia ze swojego stanowiska. Juarez został prezesem sądu najwyższego i wiceprezydentem w nowym rządzie. Jednak w kraju w dalszym ciągu nie było stabilizacji politycznej: w grudniu 1857 roku konserwatyści, wojsko i kler podnieśli bunt przeciwko nowym przywódcom i Juarez został aresztowany, z wiezienia jednak uciekł i stał się przywódcą zwolenników reform, z którymi opanował stolicę kraju i został wybrany na prezydenta.
Pamiętany jest dzisiaj jako wybitny, wielki, (chociaż miał tylko 135 cm wzrostu) przywódca i reformator meksykański, wielki demokrata.